"We are invaded by the dutchmen"

Om dit blogverhaal te starten maak ik gebruik van een quote die Zuster Xaveiria zo'n twee weken geleden tegen ons zei: "We are invaded by the dutchmen" en het is nog waar ook. Twee weken geleden is het hollands orthopedisch team aangekomen, twee hollandse architecten, drie hollandse verpleegdkunde studenten en een hollandse leraar. Gelukkig zijn het allemaal heel vriendelijke en aangename mensen, we hebben er al veel plezier mee beleefd. Maar ik zal beginnen bij het begin..

De eerste week was het hele ziekenhuis in rep en roer. Er werden allemaal voorbereidingen getroffen voor de 5Oste verjaardag van het ziekenhuis op 20 april. Alles werd opnieuw geschilderd, de tuintjes werden heraangelegd met jawel kleine plantjes die een gebedje vormden, er werd een podium gebouwd, nieuwe gordijntjes gehangen, de nieuwe TB ward werd afgemaakt en iedereen kreeg een blauw pakje aangemeten. Aangezien het weer zo rustig was op de materniteit mochten we een dag mee de operaties gaan volgend. Deze twee weken kregen we bezoek van het orthopedisch team uit Holland die beencorrecties uitvoerden. Dit team komt twee keer per jaar om kinderen te opereren. In het ziekenhuis liep het dan ook vol met kindjes, geweldig! Jammer genoeg mocht er maar één persoon tegelijk in de opertiezaal staan, anders zou het te vol zijn. Die dag was het de beurt aan Hanne, ze vond het heel interessant om te zien. Maar haar hoogtepunt van de dag was denk ik wel het stuk kaas dat ze smiddags gekregen had! Wij natuurlijk allemaal jaloers ^^. Ik mocht die dag meehelpen om het ziekenhuis voor te bereiden op het feest: Diddl kapstokken ophangen in de nieuwe TB ward, bedden opmaken, kuisen,.. Waar blijven de zwangere vrouwen toch?! De hele week was het zeer rustig met maar twee bevallingen.

Op vrijdagavond was het een culturele avond met traditionele dansers en zangers, heel fijn! Natuurlijk kwam er op deze moment een vrouw in arbeid binnen dus wij snel snel naar de verloskamer. Zo hebben we al afrikaans dansend de vrouw in arbeid opgevolgd. Een mooi meisje kwam wat later op de wereld.

Zaterdag was het dan eindelijk zover: het grote feest! Deze dag begon met een drie uur durende mis in de vlakke zon, gelukkig hadden we zonnecrème mee en was er een spoedkeizersnede. Na de mis werden de medailles uitgedeeld aan de werknemers die al 10 jaar of langer in het ziekenhuis werkten. Na het officiële gedoe was er voor iedereen eten en drank, er waren zo’n 1000 gasten! Ons maagje is nog steeds niet gewend aan de hoeveelheid eten dat je hier krijgt, want na het feest in het ziekenhuis werden we nog bij drie vroedvrouwen thuis uitgenodigd waar we ook een vol bord eten kregen. Ons maagjes waren die dag goed gevuld! Na een lange maar zeer aangename dag kregen we een telefoontje van de materniteit: er was een bevalling! Hanne en ik snelden naar het ziekenhuis en hebben deze geweldige dag mooi afgesloten door een mooi meisje op de wereld te helpen. Het leven van een vroedvrouw is toch zo mooi. 

Zondag sloten we het feestweekend af met een uitstap met de hollandse bende, we gingen een gezin bezoeken en zien hoe ze leefden. We maakten een mooie wandeling door Njinikom en werden hartelijk verwelkomt in het huis van Godfried een gepensioneerde leerkracht. Toen we hem zagen bleek dat we hem al eerder ontmoet hadden, het was de vader van Berltha die bij ons op de materniteit werkt. We kregen een hele rondleiding door het huis en werden dan getrakteerd op fufu met geitenvlees, mmm! Leonie kreeg het oog van de geit voorgeschoteld maar heeft dan toch vriendelijk een ander stukje gevraagd. Het was een gezellige voormiddag en heel fijn omdat we al onze vragen konden stellen. Daardoor weten we nu meer over hoe ze hier leven en over de traditionele geneeskunde. Het huis waarin ze leven is veel primitiever dan bij ons maar ze zijn hier eigenlijk wel heel gelukkig. Je moet niet veel hebben om gelukkig te zijn. 

Om 2 uur hadden we een pingpongafspraak met father Dominique. Jammer genoeg zijn we weer verloren, maar hij zag wel talent in ons. Dus er is nog hoop! Voor we hier vertrekken zullen we wel eens winnen van hem!

Nu starten we onze laatste week in Njinikom, als we aan het afscheid denken krijgen we al traantjes in onze ogen. Hopelijk kunnen we ooit nog eens terugkomen.. 

Tot snel België!